Hieronder een stukje van L.H. Tjong-A-Tjoe die in de jaren 30 een der beste spelers van Olympia was over een memorabel kampioenschap.
Ten tijde dat ik speelde was dat op de v. Oldebarneveltlaan, vlak in de nabijheid van huizen, gunstig gelegen op de weg van wandelaars, die bezoekers werden. Daar heerste er altijd een drukke, gezellige sfeer en als de wedstrijd Olympia - E.M.M. II werd gespeeld, lachte penningmeester Strig in zijn vuistje. Het levendigst is mij natuurlijk bijgebleven het seizoen 1936-1937, waarin Olympia na een lang verbeten strijd het zo begeerde kampioenschap behaalde en wel 2 maal in 2 weken tijds.
Nadat de twee rivalen Fortitudo uit Culemborg en Olympia de competitie beëindigden met een gelijk aantal punten moest er nog vier maal een beslissingswedstrijd worden gespeeld aleer de kampioen bekend was. De eerste keer werd er gespeeld op het terrein van Zwaluwen Vooruit te Utrecht. Een grote schare supporters was met ons meegereisd, maar ook Culemborg was goed vertegenwoordigd. Er werd fel en hard gespeeld. Langs de lijnen was men zo mogelijk nog feller. Na enige tijd moest Nic. Ros, de captain, wegens een blessure het veld verlaten. Voortaan was het aan ondergetekende overgelaten het elftal ter overwinning te voeren; in deze periode vooral een dankbare taak, want er heerste een goede geest en het susses bleef niet uit. De stand was 1-1 toen Henk Ros de bal vrijspeelde en tussen 2 tegenspelers door trachtte te glippen om de kans te benutten. Hij werd echter dusdanig gemangeld, dat hij moest blijven liggen. Penalty! Maar het verwachte fluitje bleef uit. De bal belandde in het doelgebied van Olympia en de verbijsterde Olympianen keken toe hoe de Fortianen van de verwarring gebruikt maakten om de bal onder het gevallen lichaam van Wim Dijkman over de doellijn te worstelen. Het publiek stroomde het veld op. Er vielen klappen. Protest van Olympia. De Proef-penalty werd onder ademloze spanning door W.v.d. Ven benut.
De scheidrechter gelastte de wedstrijd af en verdween schielijk. Er waren nog 20 minuten te spelen. Olympia zond een protest in tegen 2 punten:
1e. voor de overtreding in het strafschopgebied van Fortitudo hoorde een strafschop te worden toegewezen (inmiddels genomen en benut)
2e. het 2e doelpunt tegen Olympia moest ongeldig worden verklaard, daat de het onmiddellijk gevolg was van het niet toekennen van de penalty en van de fout van de scheidsrechter.
De protestcommissie nam hierop een heel eigenaardige beslissing: aan Olympia werd een strafschop toegewezen, maar het 2e doelpunt van Fortitudo bleef geldig: de stand was dus 2-2 met nog 20 minuten te spelen.
De volgende zondag werd de wedstrijd uitgespeeld op het terrein van Semper Avanti te Utrecht en wel zonder publiek. Ook na de verlening van de speeltijd van 2x 1 kwartier kwam er geen verandering in de stand (2-2), De derde keer vond de strijd plaats op het terrein van SDO te Bussum. Duizenden toeschouwers zagen een enerverende strijd, snel en hard. De spanning bleef tot het einde. Toen de scheidrechter het einde blies was de stand 2-1 en Olympia kampioen! Op de armen geheven werden de overwinnaars naar de kleedkamers gedragen.
Dolgelukkig togen wij, begeleid door onze trouwe supporters terug naar Hilversum naar het huis van Nic, de aanvoerder (die niet mee kon spelen) om te fuiven. Natuurlijk was er een goede stemming.Er werden cadeaux aangeboden, o.a. fruit, bloemen, een kist bier van Jan Reyn.
Enkele spelers hadden de verleiding niet kunnen weerstaan om onderweg aan te leggen om een voorproefje te nemen: zij kwamen dan ook veel te laat op de kampioensfuif. Er volgde een lunch in het café van de heer Robberson, een enthousiast supporter, door hem aangeboden.
Nog liepen wij rond zo trots als pauwen, toen er Dinsdags zoiets als een atoombom in ons midden viel: Olympia geen kampioen! De invaller Frits Linthorst was geen Linthorst, maar heette Frits Heimerikx.
De bond besliste: wedstrijd overspelen te Bussum wegens medespelen van een ongerechtigde speler. Kampioen af! Totaal verslagen waren we, de hele familie, de supporters incluis. Het leek wel of hel en duivel tegen ons samenspanden.
Er gingen geruchten: we geven het kampioenschap cadeau, de Bond gunt het ons toch niet, dat zie je wel.
Persoonlijk voelde ik voor weggeven niet veel, ondanks alle tegenslagen. Als aanvoerder voelde ik mij verplicht iets te ondernemen. De betrokken spelers werden door mij bezocht en ik paste hierbij een klein leugentje om bestwil toe: Dus jij speelt niet mee, nou die en die wel. En zo kwamen Vrijdagavond voor de big match alle spelers bij elkaar en kregen wij mental training van kapelaan Jansen. Wij gingen bezield naar huis, vol strijdlust om ten tweede male de overwinning te bevechten.
De dag brak aan en we togen beladen naar Bussum. Nog waren we in onzekerheid of onze keeper wel mee zou doen in verband met een te verwachten blijde gebeurtenis. Doch even voor de wedstrijd begon verscheen de gelukkige vader. zijn geluk op ons overbrengende.
Het werd een razend snelle strijd, aanschouwd door een duizendkoppige menigte, die juichen kon bij 5 fraaie doelpunten. Toen de scheidsrechter het einde blies, was Olympia voor de 2e maal kampioen. Op oventuigender wijze dan de 1e maal hadden wij ons de sterkste getoond.
Weer gingen wij de hoogte in. We waren compleet dronken van vreugde. Het spreekt vanzelf dat wij alles nog eens dunnetjes overdeden. De geestelijk adviseur bood later een zeer fraaie kampioensvlag aan. Ditmaal waren we en bleven we definitief kampioen. Onnodig om te zeggen , dat na deze lange, felle strijd en de doorgestane emoties ons elftal zo "voetbalmoe" was dat in de daarop volgende promotiewedstrijden ten VIC Amsterdam en RKVVA Amsterdam deze laatste club zich onbetwistbaar de sterkste toonde.
Foto's en artikelen
Dit is zomaar een artikel uit de Soester Courant van september 1930. Voetbalvereniging "De Ploeg" , opgericht in 1926 is het huidige SO-Soest. Beginjaren dertig werd de naam veranderd in Be Quick (stond deftiger dan "De Ploeg", dat werd geassocieerd met een boerenschopploeg), in 1945 werd de naam door fusie BDC en in 1970 Sportorganisatie Soest
